‘ons’ improvisatie theater:
U discussieert,
wij luisteren…
maken in 15 minuten scènes….
en spelen die direct uit.
Dus, voor de kenners, ons improvisatietheater is geen theatersport,
hoewel veel van onze acteurs een theatersport achtergrond hebben.
improvisatie theater kan ook ontroeren:
Zorg en Onderwijs (penguin) ontmoeten elkaar … bij de cliënt
voor Koninklijke Kentalis
Van toeschouwers krijgen wij eigenlijk louter bewonderende reacties in de geest van ‘hoe is het mogelijk’.
Van opdrachtgevers (in het algemeen) horen we regelmatig: ‘jullie zijn zo goed in improviseren, dan improviseer je dat toch even’. Nog even afgezien dat “improviserend theater” iets heel anders is dan “improviseren in het algemeen”…
Wat beide reacties met elkaar gemeen hebben is dat ‘buitenstaanders’ niet goed begrijpen hoe het werkt.
Want: in feite hebben beide groepen ongelijk. Nee, zo moeilijk is het niet; en nee, het is hard werken.
improvisatietheater: hoe het werkt
De kracht van improvisatietheater is dat de deelnemers direct een discussie of probleem gespiegeld zien in theater, uitvergroot en wel.
Maar het is wel degelijk goed voorbereid.
Al tijdens het luisteren naar een discussie zit je al te bedenken of er iets theatraals in zit. Gaat het om communicatie dan zit al heel vaak op een goed spoor. Maar ook misstanden, en wensen voor de toekomst doen het goed.
Dan kom je bij elkaar. Iedereen vertelt zijn/haar ideeën. We kiezen de beste er uit. Vaak krijgt de eerste bedenker de lead. Je bedenkt samen een begin, een dramatische ontwikkeling en een slot. Je verdeelt de rollen. Klaar is LivingTale.
En, inderdaad dat kan in een kwartier. Maar de eerlijkheid gebied: meestal is een half uur beter. Heel veel langer werkt dan weer niet (in een andere blog het waarom).
Dat is dus hard werken. Een team dat heel goed ingespeeld is, is essentieel. En iemand die de knopen doorhakt.
maar ook heel erg grappig zijn
voor ’s Heerenloo
Maar daarna gaat er toch echt veel mis. De mazzel is dat alleen wij, acteurs, dat weten. De verrassing doet al onze improvisatiezonden vergeten…
Dat harde werken, samen met het feit dat je ook veel fouten maakt, is ook het antwoord op de veronderstelling: ‘dat doen jullie toch wel even.’
Nee, in al het andere theater staat en valt dat met een echt goede voorbereiding. Scriptontwikkeling. Oefenen. Om daarna op wat je hebt voorbereid toch goed te kunnen improviseren. Zeker als de zaal je daarna mag gaan ‘verbeteren’.
ga naar al ons: improvisatie theater
en lees ook deze blog: de valkuil van improvisatietheater: oefenen
Behalve dat de meeste improspelers “voorbereid onvoorbereid” zijn is het soms ook prettig te spelen met bekende medespelers. Maar juist wanneer je als speler buiten je comfortzone treedt begint het échte’ spelen! Voorbereiding helpt om een goed resultaat te krijgen, maar wie geen dalen durft te accepteren zal ook weinig pieken bereik… 😉
Hallo Nico,
Bedankt voor je reactie.
Ik denk dat hier één van de verschillen speelt tussen theatersport en ons improvisatietheater.
Bij ons is het niet relevant of je tot hoge artistieke prestaties komt.
Natuurlijk, bij ons gaat het ook wel eens mis. Maar als òns publiek dat merkt, in de zin dat de scène niet om aan te zien is, gaat het ècht fout. Dat kunnen we ons niet permitteren. Herkenbaarheid bij en plezier van het publiek staat voorop, niet ons ‘pieken’.
Dat wil niet zeggen dat we niet pieken, integendeel, maar diepe dalen kunnen we ons niet accepteren.
Dus blijven we in onze comfortzone.
Voorwaarde is dan inderdaad dat we elkaar heel goed -spelmatig- kennen en op elkaar kunnen vertrouwen.
Daarom zullen we ook nooit ‘gasten’ in een team opnemen. Te veel risico voor ons èn voor de gast.
Wat niet wil zeggen dat we dat nooit doen. Alleen niet in improvisatietheater. Dat is daarvoor te kwetsbaar.
Wel in onze interactieve (theater) spelen. “Met Soap Sterren aan Tafel” is daarvoor het mooiste voorbeeld. Daar richten we ons zelfs op theatrale bijdragen van de gasten. Maar wel gedoseerd. Want ook hier staat de kwaliteit van het spel èn de veiligheid van de gast voorop.
Rein